وصیت‌ها

«مارگارت اتوود» با رمان مشهور «سرگذشت ندیمه» به شهرتی جهانی دست یافت. این رمان که نخستین بار سال ۱۹۸۵ منتشر شد، در طول سی و پنج سال گذشته، همواره یکی از کتاب‌های مورد علاقه‌ی خوانندگان سراسر جهان بوده است. ‌‌‌‌‌اتوود با رمان سرگذشت ندیمه، جایزه‌ی آرتور سی کلارک را دریافت کرد، اما خود او رمانش را چیزی فراتر از این‌ها می‌داند. به هر حال حالا او بعد از سی و پنج سال، رمان باشکوه دیگری نوشته است که درواقع دنباله‌ی ماجراهای «سرگذشت ندیمه» است، هرچند که به لحاظ قصه، استقلال کامل دارد.‌‌‌‌‌‌‌‌ او این بار با دریافت جایزه‌ی بوکر ۲۰۱۹ نشان داد که تا حد زیادی حق با او بوده است. چرا که جایزه‌ی آرتور سی کلارک، عموماً صرفاً به آثار ژانر علمی ـ تخیلی داده می‌شود، در حالی که بسیار ساده‌لوحانه است اگر «سرگذشت ندیمه» را صرفاً در یک ژانر دسته‌بندی کنیم.
اما به هر حال «وصیت‌ها» هم مثل «سرگذشت ندیمه» در فضایی آخرالزمانی رخ می‌دهد. دنیایی که در آن زن‌ها به شکل اغراق‌شده‌ای تحت ظلم مردها قرار دارند و شرایطی را تجربه می‌کنند که اگرچه واقعی به نظر نمی‌رسد، اما به شکلی غیرمستقیم به نقد جامعه‌ی مردسالار جهانی می‌پردازد. داستانی فوق‌العاده جذاب و تاثیرگذار که ماجراهایش پانزده سال بعد از رمان اول رخ می‌دهد.‌ اتوود که در سی و پنج سال گذشته به پختگی و نگرشی عمیق‌تر از دوران میان‌سالی یا جوانی‌اش دست یافته است، در «وصیت‌ها» داستانی عمیق‌تر، جذاب‌تر و ژانرگریزتر از «سرگذشت ندیمه» را به نمایش می‌گذارد. نمایشی که بلافاصله بعد از انتشار، همه‌ی دنیای ادبیات را خیره کرد و توانست علاوه بر جایزه‌ی معتبر و فنی بوکر، جایزه‌ی گودریدز را نیز دریافت کند که جایزه‌ای عمومی‌تر است و برآیند نظرات عموم مخاطبان کتاب در سراسر جهان را نشان می‌دهد.

بریده‌ای از کتاب
چه فایده‌‌ای دارد خودت را مقابل یک غلتک که از آن اصول اخلاقی بیرون می‌‌ریزد بیندازی و بعد مثل جورابی که در آن پایی نیست، صاف زمین بشوی؟ بهتر است هم‌‌رنگ جماعت شوی، جماعتی که ستایشگر پرهیزگاری است، جماعتی متملق و مشوق تنفر. بهتر است سنگ‌‌ها به طرفت پرتاب شوند تا این‌‌که روی تو آوار شوند. این‌‌طور شانس بیش‌‌تری برای زنده ماندن داری.