گفت‌وگو با کالین هوور، نویسنده‌ی رمان وریتی

چند مورد از خاص‌ترین و به یادماندنی‌ترین هدایا و خاطرات تعطیلاتتان را به ما می‌گویید؟
فکر می‌کنم چیزی که در این مورد دوست ندارم توجه و افرادی است که هنگام باز شدن کادو در حال تماشای من هستند. توجه را اصلاً دوست ندارم. هشت ساله بودم و مادرم ما را از خواب بیدار کرد و گفت کاغذکادوی سانتا تمام شده و نمی‌تواند هدیه‌های ما را بپیچد. دو کاغذکادو زیر درخت کریسمس مانده بود، آنها را بیرون کشید و هدیه‌های ما همه کادو شد، البته نه کامل، قسمت‌هایی از آنها باز مانده بود. دوست‌شان داشتم. مجبور نبودم چیزی را باز کنم، این‌که به همه‌ی اسباب‌بازی‌ها نگاه می¬کردم و احساس نمی‌کردم باید بعد از باز شدن، به هر کدام واکنش خاصی نشان بدهم، خیلی سرگرم‌کننده بود.

اهل تماشای بیش از حد سریال‌های چند قسمتی طولانی هستید؟
بیش‌تر از سه ماه است تلویزیون نگاه نمی‌کنم. اما می‌خواهم حرکت جدید دامپلین را ببینم. در نتفلیکس منتشر شده و احتمالاً آن را می‌بینم. هرچند که به تماشای افراطی سریال‌ها توجه کمی دارم. فکر نمی‌کنم تا به حال سِری بیشتر از شش یا هفت اپیزودی را تمام کرده باشم. هیچ وقت. اگر کاری را با بیش از یک فصل شروع کنم و ببینم، احساس می‌کنم دارم غرق می‌شوم. هرگز تمامش نمی‌کنم. فکر می‌کنم به همین دلیل است که کار نوشتن را بیشتر به طور مستقل انجام می‌دهم. به خاطر همین هم در داستان خیلی سریع جلو می‌روم.

در حال حاضر چه آهنگی گوش می‌دهید؟
مثل همیشه بهترین آثار موسیقی را بررسی می‌کنم، در حال حاضر به آثار برادران آوِت علاقه دارم. اما اخیراً هوبو جانسون گوش می‌دهم. آهنگ‌های او بسیار منحصر به فرد هستند، مانند ترکیبی از یک گروه موسیقی با شعر اِسلم. من و پسرانم آثار او را خیلی دوست داریم.